Xτίσαμε σε ελπίδες το κάστρο της νίκης μας..

Άλλο ένα ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΑΡΘΡΟ,μου ηρθε έναν αναγνώστη που υπογράφει ως Lenain..

Μα τελικά η τύχη μας επιφύλλαξε άλλα....Γίναμε ιδιωτικοί υπάλληλοι...Μάθαμε από την οικογένειά μας πως κάθε αρχή και δύσκολη...Γίναμε έρμαια της εκμετάλλευσης των αφεντικών...Και μόλις ανοίγαμε το στόμα μας στο σπίτι για να πούμε τα παράπονά μας ακούγαμε από τους γονείς μας "Σσσσ..Μη τα λες αυτά...Θα σε διώξει...¨και απαντούσαμε "Λες να στεναχωρηθώ αν φύγω από μία δουλειά που μου δίνει λιγότερα από 300 ευρώ το μήνα;" και μας απαντούσαν "Και τόσα που παίρνεις καλά είναι...Μπρος στο τίποτα..." καλό και το καθόλου...

Τελικά φτάσαμε να κοντεύουμε τα 25 και να μην έχουμε ακόμη αυτονομία πουθενά...
Και ακούω στις ειδήσεις για την γενιά των εφτακοσίων ευρώ...Για ποια αγάπη μου μιλάς;Ποιος είναι αυτός που έχει μία επειχήρηση και έχει ασφαλισμένους όλους τους υπαλλήλους του, μηδενός εξαιρουμένου για όλες τις ώρες εργασίας;Ποιος πληρώνει υπερωρίες;Ποιος δίνει βασικό μισθό;Και πάνω από όλα αυτά έχεις να ακούς και το αφεντικό σου να λέει...το ξέρω ότι είναι δύσκολο (το να καταφέρεις να ζήσεις με 200-300 το μήνα και χωρίς ένσημα...) κι εγώ όταν ήμουν υπάλληλος ζοριζόμουν...Αν όμως προσπαθήσεις περισσότερο και κάνεις κάτι για να αυξηθούν τα κέρδη της επιχείρησης τότε και θα ανέβει η δουλειά και θ ανέβει ο μισθός σου...Αμήχανο γέλιο...Σαν τι περισσότερο δηλαδή;Έκανες προτάσεις, μιλησές όσο σε έπαιρνε.Η φωνή σου ακούστηκε, αλλά οι συμβουλές σου πήγαν από κει που ήρθαν.
Κάποιοι μεγαλώνουν τετραμελή οικογένεια με 600 ευρώ...Κρατάνε σπίτι, τρώνε, πίνουν, καλύπτουν τις ανάγκες τους, στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο...Κάποιοι το κάνουν αυτό με 400 ευρώ...Και ζουν σε ενοίκιο...Level of difficulty +άπειρο...
Αυτοί είναι οι μισθοί πείνας...Αυτές είναι οι δυσκολίες...Τα 700 ευρώ είναι μύθος...Τα ένσημα τα κυνηγάς με κουμπούρι...Και αν τα πάρεις ποτέ νιώθεις σαν να κέρδισες το Λόττο...Τόσο τυχερός...Και αν τα πάρεις περιορίζεσαι στα 500 ευρώ μισθού.Γιατί το αφεντικό δεν μπορεί να δώσει περισσότερα...
Με ένα μικρό γκάλοπ που έκανα είδα ότι η κατάσταση δεν βελτιώνεται ούτε μετά από χρόνια στην ίδια επιχείρηση...Τι γίνεται;Εν ολίγοις...

Στον ένα χρόνο σου βάζουν ένσημα...Ίσως μόνο τα μισά.Δηλαδή;Χάνεις έναν χρόνο ενσήμων, συνεχίζεις να δουλεύεις 9 ώρες τη μέρα (γιατί το 8άωρο δεν υφίσταται, ας μην κοροιδευόμαστε) κάποιες φορές κάνεις υπερωρίες αλλά φυσικά δεν τις πληρώνεσαι και καταλήγεις να παίρνεις 300 ευρώ το μήνα και τα μισά ένσημα...Σαν να δουλεύεις δηλαδή ημιαπασχόληση, με μειωμένο μισθό.

Στα 3 χρόνια, παίρνεις πάλι ένσημα, ίσως ολόκληρα πλέον. Ο μισθός σου αγγίζει το αστρονομικό ποσό των 500 ευρώ...Ουάου!Στο μεταξύ εσύ θέλεις να κάνεις οικογένεια...Αλλά βλέπεις ότι αυτό είναι αδύνατο...Θέλεις να ανοίξεις δικό σου μαγαζί...Αλλά τ αφεντικά σου, τρώγοντας με χρυσά κουτάλια, σου λένε ότι το ρίσκο είναι μεγάλο, υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός και η επιχείρησή σου δύσκολα θ αντέξει.Το γιατί όμως δεν είναι μόνο αυτό...Τόσα χρόνια σε έχουν πεθάνει στην εξειδίκευση...Δουλεύεις πάνω σε ένα αντικείμενο, το οποίο όμως μετά από τρία χρόνια δεν έχεις μάθει ακόμη καλά...Ξέρεις να κάνεις καλά αυτό..Αλλά για το άλλο δεν είσαι ακόμη σίγουρος...Και περιμένεις...

Στα 10 χρόνια είσαι πολύ προσγειωμένος...Πλέον παίρνεις ολόκληρα ένσημα, και ο μισθός σου είναι...700 ευρώ το μήνα...Δουλεύεις σαν τον σκύλο...Βλέπεις την επιχείρηση σαν δική σου..Αγωνιάς και παλεύεις γι αυτήν πιο πολύ κι από τα αφεντικά σου.Είσαι ο καλύτερος υπάλληλος..Και ακόμα δεν ανοίγεις μαγαζί...Γιατί εκείνο το τάδε πράγμα δεν το έχεις μάθει καλά...Κι όμως...Μένεις ακόμη με τους γονείς σου...Και δεν σκέφτεσαι καν να πας σε δικό σου σπίτι στα 30 σου...Γιατί "είναι πολλά τα λεφτά Άρη"
Φταις εσύ που μένεις;Φταίνε οι καταστάσεις που παντού είναι ίδιες, είτε λίγο καλύτερες είτε λίγο χειρότερες;Φταίει ο φόβος ότι αν αλλάξεις πολλές δουλειές ίσως να μην στεριώσεις πουθενά και γι αυτό σκύβεις το κεφάλι και δεν μιλάς;Φταίει ότι από τα 30 και έπειτα αν είσαι γυναίκα παύεις να έχεις ελπίδες να βρεις δουλειά σαν ιδιωτικός υπάλληλος;
Δεν κρύβω μέσα μου καμία καταπιεσμένη επανάσταση..Δεν κάνω επανάσταση...Κανείς δεν κάνει επανάσταση...Όλους μας μας πειράζει αυτό.Όλοι όμως ξέρουμε ότι αν επαναστατησουμε θα μας φάει η μαρμάγκα..Δεν επαναστατείς όταν για την δική σου θέση περιμένουν άλλοι τόσοι...Και προσωπικά, δεν το χω αυτό με την επανάσταση...Τσατίζομαι, γκρινιάζω...Δε γουστάρω στα 30 μου να μην είμαι ανεξάρτητη...Θέλω να κάνω παιδιά και να τους δώσω ότι καλύτερο μπορώ...Θέλω να μην με εκμεταλλεύεται κανείς...Νιώθω τόσο άσχημα όταν βλέπω την κατάντια αυτή όσο δεν περιγράφεται.Όλοι οι νέοι ζητάνε ανεξαρτησία...Δικό τους αμάξι δικό τους σπίτι λεφτά για εξόδους και να μην έχουν να δώσουν λογαριασμό πουθενά..
Και κάπου εδώ να πω ότι κάποιοι το καταφέρνουν...Προσωπικά μου έχει τύχει να δουλεύω σε επιχείρηση και να γίνομαι μάρτυρας μιας κατάστασης το λιγότερο αηδιαστικής...Το αφεντικό έκανε διακρίσεις...Και είχε και μία αδυναμία...Η οποία αδυναμία πήρε αμάξι.Στην οποία αδυναμία άνοιξε μαγαζί...

Πόσοι υπάλληλοι δεν έχουν βιώσει αυτή τη κατάσταση;Κάποιος λόγω κάποιων αδιευκρίνιστων λόγων να βρίσκεται σε πολύ πλεονεκτική θέση, και όχι γιατί δουλεύει περισσότερο, όχι γιατί κατά κάποιον μαγικό τρόπο κάνει την επιχείρηση να πετάει..Αλλά γιατί τα γεννητικά του όργανα είναι τοποθετημένα διαφορετικά;Είτε γιατί έχει κρυφές χάρες;Ποιος ξέρει;Άβυσσος ο νους του ανθρώπου...

Κι εμείς...Γιορτάζουμε ακόμα την Πρωτομαγιά.......
Τι καλά!