Γιατί απαγορεύτηκε η δημοσιοποίηση των δημοσκοπήσεων;

Από χτές εφαρμόζεται ο νέος νόμος Παυλόπουλου, για την απαγόρευση των δημοσκοπήσεων. Το ποιούς δημοκρατικούς και πολιτικούς σκοπούς εξυπηρετεί, έχει γίνει απορία πολλών.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως: Κάτ' αρχάς πρέπει να αναζητήσουμε ποιός είναι ο σκοπός (ratio) θέσπισης του εν λόγω νόμου. Σκοπός είναι απ' ότι φαίνεται η διατήρηση ανόθευτης της πολιτικής άποψης του λαόυ 15 μέρες πριν τις εκλογές, χωρίς αυτή να επηρεάζεται από τα αποτελεσματα των δημοσκοπήσεων, τα οποία έχει παρατηρηθεί να μεταβάλλονται συχνά, ενώ πολλές φορές τα αποτελέσματα τους είναι πλασματικά.

Ωστόσο όμως οι δημοσκοπήσει αποτελούν κατά το νόμο "πληροφορίες" τις οποίες δίνουν εταιρίες ύστερα από έρευνα. Κάτ' επέκταση ότι αφορά την "πληροφορία" θα πρέπει να εναρμονίζεται με τις ανάλογες διατάξεις του Συντάγματος και το πνεύμα του νόμου. Έτσι λοιπόν οι μόνοι λόγοι για τους οποίους μπορεί να απαγορεύεται η δημοσιοποίηση πληροφοριών είναι α) όταν αυτές παραβιάζουν δικαιώματα τρίτων β) όταν αφορούν θέματα εθνικής ασφάλειας- απόρρητα- και γ) όταν εχουν να κάνουν με την εξιχνίαση σοβαρών εγκλημάτων.

Στην περίπτωση μας τίποτα από τα τρία βέβαια δεν λαμβάνει χώρα. Άρα, και χωρίς ανάγκη ιδιαίτερων αναλύσεων ο παρών νόμος είναι αντισυνταγματικός.

Ας εξετάσουμε όμως και στην πράξη τι συμβαίνει:

1) Τα υπερ: Τα υπέρ αυτού του νόμου είναι κατ' αρχήν ότι ο ψηφοφόρος δεν επηρεάζεται πλέον από το "τι θα ψηφίσουν οι πολλοί". Γιατί είναι λογικό για έναν που θέλει να ψηφίσει ένα κόμμα, αλλά χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, να το ξανασκέφτεται όταν βλέπει το κόμμα αυτό να συγκεντρώνει λιγότερες ψήφους απ'ότι παλαιότερα. Για τον ψηφοφόρο αυτόν δεν ισχύει ότι το κάθε κόμμα εξυπηρετεί συμφέροντα ορισμένης κοινωνικής ομάδας, αλλά το ότι αυτό που υποστηρίζουν οι περισσότεροι είναι κάθε φορά και το σωστό.

Επίσης για τους "αναποφάσιστους" που δεν έχουν ακόμα κατασταλάξει, δίνεται το κίνητρο να ερευνήσουν περισσότερο την πρόθεση της ψήφου τους, από γεγονότα και συζυτήσεις, και όχι να παρασυρθούν από την γνώμη των πολλών.

Τέλος για όσες εταιρίες δημοσκοπήσεων υπάρχει περίπτωση τα αποτελέσματα τους να είναι υποκινούμενα ωστε να επηρεάσουν (βλ. καταλληλότητα πρωθυπουργού), κάτι που ουκ ολίγες φορές έχει ακουστεί, τώρα πλέον δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα αφού τα αποτελέσματα δεν μπορούν πλέον να δημοσιεύονται.

2) Τα κατά: Η άλλη όψη του νομίσματος, είναι ότι λόγω του ότι δεν θα υπάρχουν δημοσκοπήσεις για να αποδεικνύουν του "λόγου το αληθές", κάθε πολιτικός θα μπορεί ευχερώς να λέει τη φράση " σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που έγιναν για το κόμμα, το ποσοστό μας έχει ανέβει..." Η παραπληροφόρηση δηλαδή θα μπορεί να λαμβάνει χώρα ευχερώς από το κάθε κόμμα ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του

Ενα μεγάλο μείον είναι και η αντισυνταγματικότητα, που αναλύσαμε παραπάνω.
Τέλος, ηθικά και δεοντολογικά, η απαγόρευση της δημοσιοποίσης είναι μια ανοικτή "προσβολή της προσωπικότητας για κάθε ψηφοφόρο ξεχωριστά". Και αυτό γιατί είναι σαν να μας λένε: "Λαέ δεν εμπιστευόμαστε την κρίση σου. Ότι σου λέει η τηλεόραση το χάφτεις και γι' αυτό καταργούμε τις δημοσκοπήσεις.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Από το ίδιο το πνεύμα του νόμου και από τις συγκρίσεις που κάναμε καταλήγουμε στο συμπέρασμα του ότι ανοικτά η κυβέρνηση αμφισβητεί την λαϊκή κρίση και επιβεβαιώνει την νόθευση των δημοσκοπήσεων γι' αυτό και τα απαγορεύει. Από την άλλη όμως το ότι η παραπληροφόρηση μπορεί να λαμβάνει χώρα και χωρίς την ύπαρξη των δημοσκοπήσεων, μας δείχνει μια ευκρινή φωτογραφία του ποιά πολιτική πρακτική επικρατεί στη χώρα μας. Και το γεγονος ότι αυτή η πολιτική πρακτική αναγνωρίζεται επίσημα, άρα και αντιμετωπίζεται με νόμο, αποτελεί ευθεία προσβολή της πολιτικής σκέψης του λαού αυτής της χώρας. Γι' αυτό ας αλλάξουμε πολιτική σκέψη, για να αλλάξουν και αυτοί πρακτική.