Είναι που καμιά φορά δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις το πράγμα. Από πού να το δεις. Τα όρια μεταξύ χαράς και λύπης, χάους και τάξης, τα όρια μεταξύ μέσα και έξω καταντούν δυσδιάκριτα.
Σχεδόν δέκα μέρες μετά τις εκλογές και δεν ξέρεις από πού να πρωτοπιαστείς. Από ποιο (συν)αίσθημα να πατήσεις και σε ποιο να βρεθείς. Συγκρατημένη χαρά ή χαρούμενη συγκράτηση; Ποτήρια μισογεμάτα ή μισοάδεια; Κατά βάση, αυτά τα διλήμματα δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρξαν.
Ο χώρος αυτός όπου εμείς όλοι και όλες κινούμαστε είναι ένας χώρος που ξεκινά απ' το μέσα για να επιστρέψει, ύστερα από ένα τεράστιο ταξίδι στο έξω, στο μέσα. Πάλι εκεί. Δεν έχω ακόμα καταλάβει εάν αυτό το «μέσα» είναι ένας ενιαίος τόπος. Εάν είναι τόπος, ουτοπία ή δυστοπία. Ακόμα παλεύω να συνειδητοποιήσω πού εδράζονται αυτές οι συντεταγμένες.
Κι όμως, έρχονται βροχές, σύννεφα μαζεύονται αργά και σταθερά, η δήθεν κυβερνητική πλειοψηφία θα προσπαθήσει να εμβολίσει και να εμβολιάσει. Μου φαίνεται πως πάλι θα ’χουμε τα «καλά» του ’81. Μία μεταμοντέρνα σοσιαλδημοκρατία έρχεται εντυπωσιακά να κερδίσει το παιχνίδι στο χώρο της αριστεράς, μιας αριστεράς που όλο και περισσότερο ψάχνεται, όπως ο κιτς σοσιαλισμός του Αντρέα έκανε σχεδόν τριάντα χρόνια πριν.
Το εμβόλιο και το έμβολο που ετοιμάζεται να εκτοξευτεί μπορεί να πάρει, μπορεί να φέρει, μπορεί να διαλύσει, μπορεί να παραλύσει, μπορεί να επαναφέρει. Τους πάντες και τα πάντα. Χρέος μας είναι να το αφήσουμε στο «μπορεί». Χρέος αυτού του χώρου, του δικού μας χώρου, είναι ν’ αφήσει απέξω τα «ναι μεν, αλλά» και να επιβάλει τα ξεκάθαρα «ναι».
Ναι στον χρόνο, ναι στον πόνο, ναι στον θυμό, ναι στην οργισμένη δημιουργία, ναι στο σώμα, ναι στο χαμόγελο, ναι σ’ ό,τι κλαίει και γελάει, ναι, ναι, ναι, ναι, και πάλι ναι.
Υπάρχουν όμως και τα «όχι». Ή μάλλον υπάρχει ένα και μόνο ένα τεράστιο ΟΧΙ.
ΟΧΙ στο ξύπνημα απ’ τα ωραία μας όνειρα. Όχι και πάλι όχι!
avgi online
0 σχόλιασαν,σχολιάστε και εσείς !:
Δημοσίευση σχολίου