Όλο και στριφογυρνάει στο μυαλό μου μια φράση που είπε για τους ποιητές αυτή η επηρμένη ασημαντότητα της γραβάτας που ονομάζεται Δένδιας (από τους Δένδιες που έγιναν καθηγητές της Νομικής επί Μεταξά) και ευρισκόμενος στον θώκο του υπουργού Δικαιοσύνης μάλλον αδυνατεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ του κύρους εκ του θεσμικού του ρόλου και του κύρους από τα ίδια του τα λεγόμενα. Αποδεικνύοντας και αυτός με τη σειρά του ότι η εξουσία ζαλίζει. Κυρίως τους μικρόνοες. Και τους κάνει να μπερδεύουν το ύψος της εσπερινής τους σκιάς με το πραγματικό τους ύψος. Δεν είναι ο μόνος που πολιτεύεται και επειδή εξελέγη και έγινε και υπουργός θεωρεί ότι έγινε και πολιτικός, ενώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά νομεύς μια εξουσίας που ολοένα και περισσότερο απομακρύνεται από την αιτιοκρατική σχέση με την πηγή προέλευσής της.
Δεν είναι ο μόνος που μίλησε απαξιωτικά για τους ποιητές ο Δένδιας (από τους Δένδιες... μεγάλο σόι νομικών σου λέει). Έχουν προηγηθεί αστέρες λαμπροί της πολιτικής, όπως ο κύριος Κούβελας (οι ποιητές είναι λαπάδες) ή η κυρία Διαμαντοπούλου (ο πολιτικός πρέπει να έχει πρόγραμμα??? αλλιώς είναι ποιητής), των οποίων τα λεγόμενα έχουν καταγραφεί στις λαμπρότερες σελίδες πολιτικής σκέψεως. Και να που τώρα προστίθεται και ο Δένδιας (από τους Δένδιες... μεγάλο τζάκι δικηγόρων. Ο ίδιος ο Μεταξάς με τα χεράκια του το έχτισε κι από τότε η οικογένεια πορεύεται ως τζάκι και ως μεγαλοσχήμονες δικηγόροι. Πράγμα που δείχνει ότι ο δικτάτωρ ορθώς διείδε).
Ο υπουργός λοιπόν επί της δικαιοσύνης, απαντώντας σε κάτι από τα σιχαμερά των ημερών στο ΠΑΣΟΚ (το οποίο ως γνωστόν έχει κολόνα και τιμή του τους ποιητές) και θέλοντας (ο Δένδιας από τους Δένδιες) να αποδείξει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει συγκροτημένο πρόγραμμα (επί των σιχαμερών, για τα οποία ευθύνονται ομού τα δύο κόμματα, τα ακατονόμαστα στην υπόθεση της Siemens), είπε και το ευφυολόγημα πως αυτό, το πρόγραμμα δηλαδή, θα πρέπει "να το αναζητήσουμε στην έμπνευση του ποιητή". Ο Επτανήσιος. Ο συμπατριώτης του Σολωμού και του Κάλβου και του Πολυλά και του Βαλαωρίτη, του Μαβίλη, του Μαρκορά, του Ρώμα, του Λασκαράτου και τόσων και τόσων άλλων. Που είναι βέβαιο, μ' αυτή τη λέχρα που επικρατεί, ότι ο Δένδιας (από τους Δένδιες, μην ξεχνάμε) θα έχει βγάλει αρκετούς δεκάρικους σε μαζώξεις σχολικού προδικτατορικού (και δικτατορικού, και δικτατορικού, έχει άλλωστε ευχάριστη μνήμη από δικτατορίες η οικογένεια) περιεχομένου περί έθνους και εθνικών ποιητών.
Και είναι επίσης βέβαιον ότι ο εν λόγω κύριος θα διατυμπανίζει την υπερηφάνια του ως απογόνου Επτανήσιου του Σολωμού (για τον Κάλβο μπορεί και να ελέγχεται η υπερηφάνεια, για τον Πολυλά και τους υπόλοιπους απλώς δεν υφίσταται). Αλλ' όμως η έμπνευση του ποιητή (άρα και το αποτέλεσμά της) είναι κάτι το περίπου ακατανόητο, ως ανοήτως λεγόμενο. Τι άραγε να θέλει να πει ο ποιητής -αυτός ο απρογραμμάτιστος λαπάς- με τον Εθνικό Ύμνο και τις Ωδές; Αυτό κανένας Δένδιας, κανένας Κούβελας και καμιά Διαμαντοπούλου δεν το κατάλαβε. Γιατί δεν μπορούν.
Και δεν μπορούν, όχι επειδή είναι ηλίθιοι, αλλά επειδή είναι τόσο χαμηλού επιπέδου ώστε οι ποιητές τους αποστρέφονται. Ξέρουν οι ποιητές -ιδίως οι νεκροί ποιητές- με ποιους κάνουν παρέα. Σε ποιους αξίζει να μιλήσουνε. Σιγά μην κάτσει ο Σολωμός και ο Κάλβος να μιλήσει με τους προαναφερθέντες. Ας τους σου λέει να βουρλίζονται. Σιγά μην καταδεχθεί ο Βαλαωρίτης και ο Μαβίλης να εξηγεί στον κάθε Δένδια (από τους Δένδιες) το τι εστί βερύκοκο. Αλλά αυτό είναι εφιάλτης. Το να σε αποδιώχνουνε οι ποιητές, το να μην σε καταδέχονται, το να μην χαλαλίζουνε τον χρόνο τους για να σε κάνουν να καταλάβεις, είναι νομίζω η μέγιστη καταισχύνη μέσα σε μια δημοκρατία.
Τρέμω και μόνο με τη σκέψη ότι μπορεί κάτι να έχω κάνει και να ξυπνήσω ένα πρωί και να με έχουν αποστραφεί οι ποιητές που αγάπησα, δηλαδή που καταδέχτηκαν να μ' αγαπήσουν και να με μεγαλώσουν. Φαντάσου να θυμώσει μαζί μου ο Ρίτσος και ο Καρυωτάκης και ο Σαχτούρης και ο Αναγνωστάκης και ο Καρούζος και ο Ρίλκε και ο Μπωντλαίρ και ο Ρεμπώ, και ο Πάρα και ο Κρέην και ο Πεσόα, η Πολυδούρη, η Ντίκινσον, η Πλαθ, ο Χαρμς, ο Χούντμαν, ο Χέρμπερτ, η Σιμπόρσκα, ο Τσέλαν, ο Σεφέρης, ο Αγγουλές, ο Σαραντάρης, ο Παπατσώνης, ο Μπουκόφσκι, ο Μέντελσταμ, η Αχμάτοβα. Φαντάσου να μην θέλει να μου μιλήσει ο Αισχύλος, ο Όμηρος, ο Πετράρχης, ο Δάντης, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής. Φαντάσου. Όχι, μη φαντασθείς. Αυτό λέγεται εφιάλτης. Αυτό λέγεται παράκρουση. Ν' ανοίγεις ας πούμε τις "Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό" του Ελύτη και οι σελίδες να είναι κενές.
Νομίζω πως τότε -στην τρομερή στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι οι ποιητές σε έχουν αποδιώξει γιατί δεν είσαι αντάξιός τους- είναι η αληθινή στιγμή του θανάτου σου.
Από 'κεί και ύστερα υπολείπεται να το ανακοινώσουν στο εκλογικό σου σώμα. Στο ανέραστον. Είναι τρόμος αυτό. Κι ίσως αυτόν τον τόμο προσπαθούν να εξορκίσουν ο Δένδιας (από τους Δένδιες), ο Κούβελας, η Διαμαντοπούλου και οι συν αυτοίς κάνοντας καλαμπουράκια για τους ποιητές. Αδαήμονες. Τον ίδιο τους τον θάνατο περιγελούν. Αυτή είναι η τιμωρία που επιβάλλουνε οι ποιητές σε όσους αποστρέφονται.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ
Η Αυγή Αρ.Φύλλου 10582 26-7-09
0 σχόλιασαν,σχολιάστε και εσείς !:
Δημοσίευση σχολίου