Στρατόπεδα Συγκέντρωσης-Είναι "in" ξανά..

Με την επικύρωση του νέου νόμου για τους μετανάστες από την ιταλική γερουσία η ιταλική αστική δημοκρατία συναντά το μουσολινικό της παρελθόν. Ο νέος νόμος ποινικοποιεί την “παράνομη” μετανάστευση, στέλνοντας στα σκουπίδια τη συνθήκη της Γενεύης και το μεταπολεμικό νομικό στάτους κβο. Τιμωρεί με εξοντωτικές ποινές τη στοιχειώδη αλληλεγγύη στους μετανάστες και νομιμοποιεί (τις άοπλες σήμερα, ένοπλες αύριο) ακροδεξιές πολιτοφύλακες που θα συνδράμουν την αστυνομία στο έργο της!

Κινείται στο ίδιο πνεύμα με τις πρόσφατες ρατσιστικές ελληνικές διατάξεις, ιδρύοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης και παρατείνοντας το χρόνο κράτησης των υπό απέλαση μεταναστών. Πρόκειται για έναν ακόμη σταθμό στην ανοιχτά ρατσιστική πολιτική Μπερλουσκόνι και των ακροδεξιών συμμάχων του, την ιταλική εκδοχή της πολυκατοικίας της Δεξιάς. Συμφωνίες με Λιβύη για απέλαση μεταναστών χωρίς χαρτιά, δημιουργία λίστας DNA Ρομά, εκβιασμούς σε γιατρούς και κάθε δημόσιο υπάλληλο να μετατραπεί σε χαφιέ όποτε συναλλάσσεται με μετανάστες χωρίς χαρτιά, πιστοποιούν πως η ιταλική αστική τάξη, ή έστω τμήματα της, παίζουν ανοιχτά το χαρτί του ρατσισμού ως όχημα για την επιβεβαίωση της ηγεμονίας τους. Δεν πρόκειται για γραφικότητες, ούτε για συγκυριακή πολιτική. Ο Μπερλουσκόνι εκφράζει το πιο αποφασισμένο κομμάτι της αστικής τάξης ,τη μαύρη πρωτοπορία της.

Ταυτόχρονα οι αλλαγές αυτές στο νομοθετικό πλαίσιο, αντανακλούν το δυσμενή ταξικό συσχετισμό στην Ιταλία, με την αριστερά σχεδόν διαλυμένη, θλιβερή καρικατούρα του ένδοξου εαυτού της. Είναι ενδεικτικό πως οι πιο ηχηρές αντιδράσεις προήλθαν από την καθολική Εκκλησία. Επιπλέον οι νόμοι αυτοί αποτελούν τη νομική έκφραση των καθημερινών πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, των φασιστικών επιθέσεων σε καταυλισμούς Ρομά και την ατιμωρησία των φασιστικών συμμοριών.



Ο κυνισμός ενός Μπερλουσκόνι…



Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, η διαφθορά, η κυριαρχία της Μαφίας σε ολόκληρες περιοχές της Ιταλίας, η αδυναμία της αριστεράς και οι προδοτικές κινήσεις της κλίκας Μπερτινότι με τις άθλιες κεντροαριστερές συμπράξεις, όλοι αυτοί οι παράγοντες συντέλεσαν στην ανάδυση του Μπερλουσκόνι. Η επαναφορά αυτού του άθλιου τύπου για τρίτη φορά στην ηγεσία του πολιτικού συστήματος συμπυκνώνει με τον πιο καθαρό τρόπο την παρακμή της ιταλικής δημοκρατίας.

Υπόδικος, με αποδεδειγμένες σχέσεις με τη Μαφία, ζάμπλουτος μεγιστάνας των media, ο Μπερλουσκόνι χρησιμοποιεί τη διάκριση των εξουσιών (νομικό εχέγγυο της αστικής δημοκρατίας) κατά βούληση, περνά νόμους που του εξασφαλίζουν ασυλία, παρακάμπτει κάθε αστική νομιμότητα, συμπεριφέρεται ως αφεντικό σε μαφιόζικη επιχείρηση.

Μοιάζει με μεταμοντέρνο φεουδάρχη, που οργανώνει δεξιώσεις με πόρνες, σχετίζεται με ανήλικες, παραληρεί σεξιστικά, κινείται αδιαφορώντας πλήρως για το αν η συμπεριφορά του προκαλεί. Ας ειπωθεί εδώ πως δεν ισχυριζόμαστε πως η συμπεριφορά του είναι “ανήθικη” και πως θα μπορούσε να είναι πιο εγκρατής στο βίο του. Αλλά μπορεί κανείς να βγάλει σημαντικότατα πολιτικά συμπεράσματα, όταν ένας αστός πολιτικός αισθάνεται ελεύθερος από κάθε φραγμό της δημόσιας εικόνας του. Τούτο σημαίνει πως έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα ή πως αισθάνεται τόσο κυρίαρχος, όσο αισθάνεται ο αφέντης απέναντι στους υπότελεις του. Ο Μπερλουσκόνι εκφράζει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τη νέα πολιτική μορφή διαχείρισης που απευθύνεται ανοιχτά σε υπηκόους κι όχι σε πολίτες έστω μιας αστικής δημοκρατίας.

…ταιριάζει στις ανησυχίες της αστικής τάξης

Κι αν πριν από τρία χρόνια ο ιταλικός ΣΕΒ είχε επιλέξει Πρόντι και κεντροαριστερά, θεωρώντας τον Μπερλουσκόνι και τους ακροδεξιούς συμμάχους του τελείως αναξιόπιστους, τώρα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που αντιπολιτεύονται χρησιμοποιώντας τα σκάνδαλα, οι αστοί στηρίζουν ανεπιφύλακτα τον ωμό κυνισμό του. Η μπερλουσκονική σαπίλα, όπως ακριβώς και ο σαρκοζικός βοναπαρτισμός ταιριάζουν περισσότερα από τις αναποτελεσματικές ρητορείες της παραπαίουσας σοσιαλδημοκρατίας σε μια αστική τάξη που έχει συνειδητοποιήσει πως η μακρά ύφεση θα συμπαρασύρει όλο το πολιτικό εποικοδόμημα που κληροδότησε η παλιά ισορροπία. Ταυτόχρονα ο μπερλουσκονισμός αποτελεί την πολιτική μορφή της συμμαχίας της μεγαλοαστικής τάξης με τους μικροαστούς ενάντια στους κολασμένους μετανάστες και στην εργατική τάξη. Η δεξιά τάζοντας ασφάλεια και τάξη και επικαλούμενη την εμετική εκδοχή της ιταλικής ταυτότητας μπορεί να συσπειρώσει τα φοβισμένα και απαθή μεσαία στρώματα, προσφέροντας μια ξεκάθαρη αντιδραστική ιδεολογία και πρακτική. Τίποτα πιο χρήσιμο από αυτό για την κυρίαρχη τάξη σε συνθήκες ύφεσης. Ιδεολογική ηγεμονία με ταυτόχρονη καταστολή σε όποιον θα σκεφτεί δυνητικά να αντισταθεί. Η εποχή που άνοιξε μετά την 11η Σεπτεμβρίου και εγκαινίασε την προληπτική αντεπανάσταση των αστών, ως το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, συναντά την πραγματικότητα της μακράς ύφεσης, επιταχύνοντας τις εξελίξεις. Τώρα οι μορφές του αστικού κράτους ταυτίζονται με το περιεχόμενο του. τώρα το λιοντάρι του Μακιαβέλι, παραμερίζει την αλεπού, τώρα οι κοινωνίες πολώνονται κι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα κι όχι στον κόσμο των ιδεών και αφορά εκατομμύρια ανθρώπους κι όχι απλά τη συνήθη μειοψηφία των επαναστατών και της διανόησης.

Κανείς δεν ισχυρίζεται πως η μάχη έχει χαθεί στην Ιταλία, αλλά σίγουρα το στρατόπεδο των καταπιεσμένων θα δώσει τη μάχη με χειρότερους όρους. Κανείς όμως δεν μπορεί να έχει αυταπάτες πως το δημοκρατικό ευρωπαϊκό κεκτημένο θα απομονώσει τις φασιστικές “παρεκκλίσεις” της Ιταλίας. Πιο πιθανό είναι να αποπειραθεί να τις αντιγράψει προσαρμοσμένες στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, όπως γίνεται στην Ελλάδα που ο υπόκοσμος της χρυσής αυγής συνδράμει τους μπάτσους ad hoc, ελλείψει νόμου. Η ακροδεξιά στροφή εκφράζει τη βαθύτερη ιστορική κίνηση και είναι καλό να θυμόμαστε πως η αστική τάξη δεν έχει δεσμευτεί σε κάποιο υπεριστορικό συμβόλαιο, αιώνια πίστη στην αστική δημοκρατία. Η υποτίμηση του κινδύνου, η ατολμία ή τα σχέδια που αναφέρονται σε βάθος χρόνου, ανοίγουν το δρόμο στον αντίπαλο και σπείρουν περισσότερο το φόβο, από μία θαρραλέα ενατένιση της πραγματικότητας και την τολμηρή υλοποίηση των καθηκόντων που απαιτούνται.. Όσο δύσκολο κι αν φαντάζει είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος, αυτός που ταιριάζει σε μια σύγχρονη αριστερά που δε φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες της και που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της.

Άκης Τζάρας
Το κείμενο ειναι απο το indymedia